سَحَری با طعمِ باروت!

این روزها روزه ی بعضی مسلمانان با موشک آغاز و با شهادت پایان می یابد. کرکس ها آسمان غزه را تاریک کرده اند. امروز جمله ای امیدبخش شنیدم که: ظلم پایدار نمی ماند. قطعاَ می رسد روزی که روی نقشه ی جغرافیای باراک اوباما اسمی از اسرائیل نباشد، حالا او در قیدِ زندگی کثیفش باشد یا نه.

ای کاش برخی ها که می گفتند: نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران، فردا(بعد از اذان ظهر) بروند از یک آژانس هواپیمایی بلیط دبی بگیرند(از ایران که مستقیم نمی توانند بروند اسرائیل) و بعد سریع خودشان را برسانند به اسرائیل تا در جهادِ فی سبیلِ ایران، شرکت کنند، و جان عزیزشان را در این راه انسانی تقدیم به خاکشان کنند! لازم بذکر است که چون بعد از اذان ظهر حرکت کرده اند با زبان روزه شهید می شوند که دیگر نورُ علی نور است! ( و چیست اسلام آمریکایی، جز این؟!!!)

ولی بیائید کمی از واقعیت بگوئیم. واقعیت این است که این افراد آنقدر انسانهای کوچک و حقیری هستند که جرأت ندارند بگویند امنیت و عزتِ امروزِ ایران، ثمره ی مرگ بر اسرائیل و حمایت از فلسطین و غزه و خونِ شهدای شجاعمان است. (آیا این واقعیت نیست؟!)

اگر این نظام اسلامی که با خونِ شهدا آبیاری شد، نبود، همین تویی که شعارِ نه غزه، نه لبنان... سر میدادی، باید به داعشی ها التماس می کردی که سَرَت را نَبُرند، بلکه با یک تیرِ خلاص، راحتت کنند. واقعاً حیف است که ماهی تا وقتی داخل آب است، قدرِ آب را نمی داند. نوزادان غزه را ببینید که چگونه معصومانه پرپر می شوند. جوانان غزه را ببینید که چگونه با زبان روزه روی خاک می افتند. زن های غزه را ببینید که چگونه شیون سر می دهند.

حالا کسی که یک پرِ کاه، انسانیت و مردانگی داشته باشد، باید بگوید مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا و مرگ بر ظالم.

والسلام.

عکس: حمایت اشکان دژاگه از مردم غزه